Ik vind ‘verheugen op’ bijna het mooiste wat er is. Al een tijdje hing het in de lucht, voorpret.

In de aanloop naar het heuglijke feit, was zelfs het wekelijks terugkerende euvel van stofzuigen geen probleem meer. Ik deed het met een glimlach en naarmate de dagen vergleden, werd m’n glimlach groter. Zorgen kende ik niet en ach, dat andere terugkerende euvel, de afwas, ook daar bleek ik steeds makkelijker tegen opgewassen.

Vroeg opstaan? Ik draaide mijn hand er niet voor om. Een wekker was ik niet nodig, m’n hartslag begon al mooi op tijd het ritme van een vrolijk melodietje te slaan. Als de zon opkwam, heette ik haar stralend van harte welkom, zwaaiend voor het raam. En hoewel zij ’s avonds steeds eerder het podium verliet, had ik energie voor tien. Ik maakte m’n dagen steeds wat langer, slapen kon ik toch niet. De zenuwen kregen de overhand. Wanneer was het zover? We maakten een aftelkalender, de kruisjes werden gezet en eindelijk brak de grote dag aan. We gingen bootje varen zoals Berend Botje, maar dan met vrienden, van Groningen naar het Zuidlaardermeer en ook weerom.

‘Verheugen op’, ik vind het bijna het mooiste wat er is.